Tjalf smustergrient. Hannes is ut de Tüt: „ Wenn ik Tjalf bemööt, smuustergrient he in sienen Rullstohl. Dat is för mi so, as wenn de Sünn an een swatten Dag dörch de düstern Wulken brekt. Tjalf kann nich af, dat wi em beduert, dat he vun sien Hals af lahm is, sine Hannen un Fööt nich rögen kann un bi Dag un bi Nacht Hülp brukt uk bi´t Luft holen. He gröt Jule. De maakt na een swoore Operaschoon mit ehr Krücken wedder de iersten Schreed. Wi denkt: Dat is Quälkraam. Man se is stolt dorop, dat se dat schafft. Se lacht. Dat schöön Weeder maakt eer Moot, an de frische Luft to gahn. Tjalf kiekt se an: „Jule, dat is bi di so as bi mi. So as ik nu öv, mit en Strohalm ut een Glas to drinken. Dorto helpt mi de Roboterarm, den ik kregen hebb. Ik mutt mi bi allens veel Tied laten. So as du, wenn du mit mi snackst. Ik kann di blot langsam antern.“
Bi Nacht, keen schall dat sehn, kümmt Hille: „Du Tjalf, in mi is allens düster. Ik bün ganz un gar verbiestert. Ik kaam mit mienen Jungen nicht mehr trecht. Siet eenen Maand snackt wi nicht mehr mit´n anner. Wat schaall ik maken? Du hest doch Tied natodenken.“ Na en Weil rad ehr Tjalf: „Lad em in to dat Eten, dat he an Lefsten mag. Un denn fraag em dat, worop he alleen antern kann. Denn is he stolt.“ Hille bedankt sik: „Ik maak dat.“ Se kümmt na en paar Weeken un lach: „Wi hebb mit´n anner red. De Sünn schient wedder bi uns beid.“ De Tjalf kennt, sünd övertüügt: „Wat wi in uns Arms un Benen hebbt, hett he in sien Kopp.“ He kennt keen Dörcheenanner, hett den Överblick un kann goot planen. Wat he seggt, dar hett he över nadacht. He is en goden Anwieser un bringt Toversicht ünner de Lüüd.“ Man Tjalf schüddkoppt: „Vörsicht, ik heff de Sünn lang nich to sehn kregen. Dörch mienen swooren Unfall wier dat in mi toeerst pickendüüster. Lange Tied kunn ik in´t Krankenhuus bloot daliggen un töwen. Ik lengte da na, een lüürlütten Funken Licht to sehn. Denn würr dat ganz langsam en beeten beter mit mi. In disse Maanden hebbt miene Frünnen, sünnerlich mien Familie un mien Fründin mit mi höpt, mi dragen un för mi beed. Dat dood se uk vundaag, nu wo de Sünn bi mi wedder schient. Wiel ik dweersnitttslahm bün un beleeft hebb, wat Düsternis is, kann ik de helpen, de so an sünt as ik, mit all dat wat uns freit un vertwiefelt maakt. Se nehmt mi af, wat ik segg.“ Dörch de moderne Technik kann Paul mit siene Spraak Licht anschalten, Mails op den Computer schrieven un noch mehr. So kunn he sienen Bachelor maaken. Paul hett sik in sienen Kopp sett: „Laater will ik forschen. Ik much to geern mit annere tosamen henkriegen, dat op irgend en Oort und Wies Hannen un Fööt wedder in Gang kaamt. Dat wier för uns „Qerschnitten“ – so nömt wi uns – de schöönste Sommerdag, den dat gifft.“
Sonja, en von de, de Tjalf plegt, mellt sik: „Annere hebb dat nich so as he. De laat de Familie, Frünnen un Bekannten na so´n bösen Unfall alleen. Se holt de Behinnerung nich ut.“ Bi uns is dat annners. Wat menst du, wo dull wi tosamen fiern köönt? Tjalf is mittenmank. He maakt den gröttsten Spijökenkraam. De Sünn lacht daröver, wenn se dat süht. Wi sünt nu mit alle Mann hoch dorbi un helpt ünner dat Leid vun Tjalf un sien Fründin Lisa dorbi, dat Huus ümtobun. Dat hebb se köfft. Denn kann Paul mit sien Rullstohl överall hen. Wi seht na de Arbeid swatt as de Nacht ut. Annere liggt denn in de Sünn. An Fieravend krich wi en Putt frische Supp. Den bringt Oma Helga. In de Straat heit se: Mutter Theresa oder Oma Sünnschien. Wi drömt dorvun: Wenn dat all trecht is, maakt wi en Foto. In de Mitt sühst du Tjalf un Lisa, sien Leefste, sien Steern. Rundum staht all de Hülpslüüd. Över de Huusdöör hangt en grootet Schild: Huus Sünnschien. Oma Sünnschien schall de Patin sien.
